Drie weken geleden ging dit blog ‘live’. Het blog waarmee ik gevoelsmatig ‘uit de kast’ kwam als donorkind en jullie verslag doe van mijn zoektocht naar bloedverwanten. Ik koos een template, begon te schrijven en al na anderhalve week kon ik jullie laten delen in mijn avonturen. Sindsdien heb ik een hoop beleefd! Ik deel hier graag een paar hoogtepunten met jullie…
Feel the love!
Ik heb zo waanzinnig veel warme reacties mogen ontvangen, dat ik er een beetje stil van ben. Post, mail, appjes, reacties op de blogartikelen. Het artikel ‘Secrets are like landmines‘ is meer dan 1.200 keer gelezen nadat ik het op Facebook gedeeld had. Bijna 3.000 mensen hebben inmiddels mijn blog bezocht en hebben samen zo’n 5.500 artikelen gelezen. Mensen uit Nederland, maar ook uit België, de VS en Australië.
Andere donorkinderen vinden mij
Donorkind zijn is behoorlijk eenzaam, zo lang je niemand kent die ‘het’ ook is. Ik zag in 2011 voor het eerst andere donorkinderen op TV, halfzusjes Emi Stikkelman en Maartje Meeuwissen vertelden in DWDD hoe ze elkaar gevonden hadden. Maar het duurde nog tot afgelopen zomer tot ik ook daadwerkelijk andere donorkinderen ontmoette. Ik kan je bijna niet uitleggen hoe fijn het is om mensen te spreken die soms een vrijwel identiek verhaal hebben, die dezelfde pijn ervaren, die begrijpen waar ik het over heb… Inmiddels ben ik via het blog door verschillende donorkinderen benaderd en heb hen kunnen introduceren in de geheime groep van Stichting Donorkind op Facebook. Ik vind dit een heel fijn bij-effect van deze site. Dan zijn zij ook niet meer alleen, maar met driehonderdvijftig lotgenoten.
Spoorloos heeft opnamen gemaakt
Potver, wat een spannende dag was 7 november. Lees hier meer. En op 28 november allemaal kijken!
De media vinden mij (en ik hen)
Naast Spoorloos heb ik inmiddels meer contacten met journalisten. Een dame ‘ontmoette’ ik via Twitter, een ander vond mij via dit blog. Ik wil graag mijn verhaal vertellen en wel om een aantal redenen. Allereerst natuurlijk omdat ik op zoek ben naar bloedverwanten. Maar daarnaast ook omdat anderen er wellicht herkenning en steun in kunnen vinden. En last but not least, wil ik graag dat alle wensouders zich realiseren dat ze een risico nemen als ze besluiten een kind te (laten) verwekken met anoniem zaad (of eitjes, embryo’s). Veertig jaar geleden hadden mijn ouders geen idee van de impact hiervan op mijn leven (en dat van veel andere donorkinderen). Nu weten we beter. Zullen we het recht van kinderen om hun ouders te kennen dan ook in het geval van donorconceptie eens netjes gaan respecteren?!
Ik krijg tips!
De meest concrete tip kwam van de moeder van een lief vriendinnetje. Via haar kwam ik in contact met een man die in de jaren ’70 sperma gedoneerd had. En omdat ik verdomde weinig weet over de achtergrond van de donor, mijn ouders donor, heb ik gretig contact opgenomen met deze man. We waren er snel achter dat deze meneer bij een andere arts gedoneerd had en dat hij al aangemeld was bij de Fiom DNA Databank. Dus als hij mijn biologische vader was geweest, waren we daar als het goed is al eerder achter gekomen. Maar het was desalniettemin fijn hem te spreken, te horen hoe hij als donor geworven was en dat hij zich in zijn latere leven wel degelijk had bekommerd om zijn ‘anonieme’ nageslacht.
Als je op de hoogte wilt blijven, abonneer je dan hier op mijn blog. Dan krijg je hem als eerste in je inbox als ik een nieuw artikel publiceer.
Lieve groet van Ester
