Op 28 november om 21.15 uur was het zover. Spoorloos zond mijn oproep uit. Ik had me voorgenomen ’s ochtends een aankondiging te delen via sociale media, maar dat bleek niet nodig. Dat deden anderen al voor mij. Ik zag op Facebook berichten langskomen van vriendinnen, maar ook van de Stichting Donorkind en Fiom, beiden organisaties die zich bekommeren om het lot van donorkinderen.
’s Avonds nestelden we ons op de bank en omringd door lieve mensen keek ik het item dat Spoorloos van mij gemaakt had. Wat ontzettend gek om mezelf terug te zien op TV. Ik zie mezelf natuurlijk nooit bewegen en praten als ik voor de spiegel sta, dus zo kende ik mezelf helemaal niet! Ik zag mijn zenuwen en mijn emoties (boosheid, verdriet) en schrok toen ik mezelf (met mama naast me op de bank) hoorde zeggen ‘dat mijn ouders geen kinderen hadden moeten krijgen’. Dat klinkt hard, ook in mijn oren, maar ik meen het. Verder ‘schrok’ ik van mijn scheve, verbeten bekkie. Ik vroeg aan de mensen om me heen: heb ik echt zo’n scheef mondje? Ja, Ester, als je gespannen bent wel.
Na acht minuten was het voorbij en ging Derk Bolt van Hilversum door naar Sumatra. Ik ging niet mee, want ik was druk met de mensen om me heen en met iedereen die me berichtjes stuurde via Facebook, Whatsapp, SMS, mail… Wat dat betreft was dit me het weekje wel. Wildvreemden die het nodig vinden me te vertellen dat ik mijn ouders ‘dankbaar’ moet zijn. Wat ik echt grote onzin vind, geen enkel kind hoeft zijn of haar ouders dankbaar te zijn dat het bestaat. Ouders mogen dankbaar zijn dat ze kinderen krijgen, maar andersom, dat is toch koekoek? Anderen suggereren dat ik ‘van de dokter ben’, een hypothese die ik in dit stukje op basis van DNA onderzoek al verworpen heb. Stiekem keek ik na een paar dagen even op Twitter en Facebook, waar veel mensen reageerden op de uitzending van Spoorloos. De reacties waren gemengd en het was fijn om te lezen dat wildvreemden begrip voor me hebben, me sterkte wensen en het zelfs af en toe voor me opnamen in discussies.
Wat natuurlijk leuk is aan zo’n uitzending, is dat mensen je gaan googelen. En daarvoor is nou precies deze site. Hier kan ik mijn hele verhaal kwijt, niet alleen een oproep in acht minuten. Mensen googelden op ‘donorkind Esther’, ‘donorkind appeltaart’ of zelfs letterlijk op ‘Oma Dini’s appeltaart’. Nou, ik denk dat ze me allemaal gevonden hebben hoor! Het aantal bezoekers hier schoot omhoog en de kwaliteit van het bezoek was heel mooi, veel mensen lazen daadwerkelijk alle stukjes.
Het meest bijzondere van alles, is dat andere ‘kindertjes uit de praktijk’ van Leo Swaab me wisten te vinden. Via deze site of via Facebook. Het idiote is, dat we allemaal op dezelfde manier naar elkaar kijken: herken ik mezelf in jou? Er was een dame bij, een paar jaar jonger dan ik, waarvan ik meteen de wangen en het kinnetje herkende. Ik schreef haar: die neus heb je zeker van je moeder?! Een andere vrouw leek op de ene foto op de zus van Ulgina, op een andere foto leek ze weer op mij. Dat is echt een overeenkomst tussen donorkinderen, die zoektocht naar herkenning in anderen. In potentie is iedereen familie. Naast contact met Swaab-kinderen, kwam ik via Spoorloos in contact met een donorkind uit 1955, verwekt bij L.H. Levie, met wie ik een heel hartelijk telefoongesprek heb gehad. En zo leidt mijn zoektocht ook nu weer tot allemaal bijzondere ontmoetingen. Ontmoetingen die ongetwijfeld een vervolg krijgen. En dat is fijn, omdat ik me in deze context geregeld verdomde alleen voel.
Op donderdagmiddag kreeg ik bericht van Fiom dat zich inmiddels zes donoren en drie donorkinderen bij hen gemeld hebben. En dat dat een geweldig aantal is.
Afgelopen week was een behoorlijke emotionele achtbaan. Maar dat is ook niet zo gek, als je bedenkt dat maandag 1.837.000 mensen naar Spoorloos keken, daar dinsdag nog eens 85.000 mensen bij kwamen in de herhaling op NPO2, dat veel mensen het online kijken, het fragment nog steeds gedeeld wordt via sociale media… Het houdt nog even niet op. Ik probeer zo goed en zo kwaad het hoofd koel te houden en hou jullie op de hoogte. Want of Spoorloos nou echt tot mijn biologische vader of andere bloedwanten (een zusje! een zusje!) leidt? Dat horen we nog!
Mocht je mijn oproep nog willen terugkijken, hier vind je de aflevering.
Hallo Ester,
Wat een hoopvolle reacties op je uitzending en een fantastisch resultaat in aanmeldingen als gevolg. Fijn om te lezen, wat je ervaringen na de uitzending waren.
Het is voor elk kind wat zo zijn/haar donorvader kan vinden belangrijk, zo wordt het plaatje compleet.
Maar ik, als moeder van 2 KID kinderen, zou het ook heel fijn vinden als mijn kinderen hun donorvader zouden vinden.
Ik zou de man heel graag willen bedanken, dat door zijn “” donatie” 2 fantastische kinderen zijn geboren, die meer dan gewenst zijn. En van ons gelukkige ouders hebben gemaakt.
Met de geheimhouding ( waar we ook voor getekend hebben) heb ik het door de tijd heen soms wel moeilijk gehad, was ervan overtuigd dat we het toch moesten vertellen aan de kinderen. Iets wat uiteindelijk ook is gedaan……….en als een bom is ingeslagen.
Ik hoop oprecht dat ook voor jou een match zal komen en wens je veel vrede en wijsheid voor de toekomst.
Dank je wel, Elly! Lief dat je zo meeleeft. X