Fingers crossed!

Het is bijna voorbij, 2016. En wat een jaar was dat! Trots op mijn kinderen om wie ze zijn en wat ze doen en vanaf halverwege dit jaar de moed opgevat om actief met het donorkind-zijn aan de slag te gaan. Een rocky road… Het begon met aanmelden bij de geheime groep van Stichting Donorkind op Facebook, gevolgd door bellen en puzzelen en een mindmap maken om te bepalen in welke hoek ik nou moest zoeken. Mijn eerste ontmoeting met andere donorkinderen (ook via de Stichting Donorkind), nieuwe vriendschappen met een paar prachtige vrouwen, ieder met hun eigen moedige verhaal. Vriendinnen die me helpen om mijn verhaal te vertellen, geregeld woorden geven aan mijn gevoel. Die snappen wat het is om niet te weten wie je biologische vader is. Je afkomst deels niet te kennen. Media aandacht voor mijn zoektocht, die me ook weer in contact bracht met andere donorkinderen. Allemaal bijzondere, hartelijke mensen, al dan niet gekwetst door het familiegeheim. Ieder probeert zijn weg te vinden in zijn of haar eigen verhaal. Donorkinderen die nog nooit een ander donorkind gesproken hadden. Wettige kinderen van (helaas overleden) donoren die me vragen hoe ze donorkinderen kunnen helpen in hun zoektocht. De media aandacht voor het onderwerp ‘donorkinderen’ was nog nooit zo groot en ik heb daar een beetje aan mogen bijdragen. En dat is fijn! Het betekent dat het donorkind-zijn me, voor het eerst in de vijftien jaar dat ik het weet, iets brengt! Vriendschappen, bijzondere gesprekken met bijzondere mensen. Ik mag de steun van mijn lief en van oude en nieuwe vrienden ervaren.

Ondanks dat ik het echt gewoon ont-zet-tend STOM blijf vinden dat ik zo moet knokken (en in de spotlight moet treden) om informatie te krijgen over mijn afkomst, MIJN AFKOMST!, ben ik ook dankbaar voor alle liefde en betrokkenheid die ik ontmoet. Dat geeft vertrouwen voor komend jaar. Dat ik ‘hem’ mag vinden. En alle andere donorkinderen die zoeken met mij… Let’s keep our fingers crossed!