Een jaar na Spoorloos

Vandaag een jaar geleden was ik in Spoorloos. Ik zat hier op de bank met vrienden en mijn moeder. Het was min of meer de officiële start van mijn zoektocht. Heel de wereld wist toen dat ik donorkind ben en mijn biologische vader zoek.

Sindsdien is er veel gebeurd. Ik kreeg ineens veel bezoekers op mijn site (‘donorkind appeltaart’ tikten ze dan bijvoorbeeld in op Google) en via alle kanalen kwamen reacties binnen. Vooral lieve reacties van mensen die ik recent of juist lang niet gesproken had. Maar ook een enkeling op Facebook of Twitter die het om uiteenlopende redenen ‘onzin’ vond dat ik mijn biovader zoek. Er waren donorkinderen die contact met me zochten, vaak afkomstig van Swaab en soms ook niet, die ik vervolgens via Stichting Donorkind in contact kon brengen met andere donorkinderen.

Half december werd ik gebeld door Wil van Spoorloos. Er had zich een man gemeld die mogelijk mijn vader zou zijn. Eind december ging ik naar Sanquin in Amsterdam voor een test. Daar zei de meneer die mijn DNA afnam dat er ‘dus al mensen geweest waren’. Het was er niet een, het waren er twee! Ik voelde me daar overigens een halve crimineel, mijn identiteit werd gecontroleerd en een vingerafdruk genomen. Gewoon, om informatie te krijgen die mij toebehoort. Ik heb namelijk verder nergens recht op, deze man wordt juridisch nooit mijn vader. Ik wil alleen weten van wie ik afstam.

Ik moest twee weken op de uitslag wachten en die twee weken duurden eindeloos. Toen uiteindelijk de uitslag kwam, viel ik om. Ondanks dat ik had uitgerekend (of beter: ingeschat) dat ik een kans van 1 op 4 had dat een van beide mannen mijn vader zou zijn, waren beiden geen match.

Wat ik wel heel interessant vond, was dat beide mannen mij van informatie wilden voorzien. De ene schreef mij een lange brief en de ander ging zelfs met me uit lunchen! En zo kon ik toch verhalen horen hoe dat nou was, donor zijn bij Swaab.

Het allermooiste dat Spoorloos en alle andere media aandacht voor mijn zoektocht heeft opgeleverd, is dat ik voor de uitzending van Spoorloos zes ‘Swaabjes’ (donorkinderen uit de praktijk van Swaab) kende, en dat dat er nu ruim dertig zijn. Bovendien hebben we, door met de Donor Detectives zelf DNA tests te doen, veel onderlinge familiebanden mogen ontdekken. En daar is het allemaal om te doen. Ik wilde graag familie vinden. Mijn biovader, maar ook broers en zussen. Ik heb inmiddels twee geweldige zussen, en ook anderen hebben familie gevonden.

En we zijn nog niet klaar, want vorige week zijn opnamen gemaakt van mijn zussen en mij. We mogen onze oproep in Spoorloos herhalen. Nu weten we dat de beste man niet alleen in 1972, maar ook in 1970 en 1978 bij Swaab gedoneerd heeft. En we hopen, dat op de combinatie van ons drieën toch weer andere mannen reageren, dan die zich vorig jaar gemeld hebben.

De uitzenddatum is nog niet definitief, maar zodra we die weten, zal ik hem met jullie delen. Wil je automatisch bericht als ik een nieuw blog publiceer? Meld je dan hier aan en blijf op de hoogte!

Met dankbare en hoopvolle groet,

Ester