Iemand vroeg het laatst weer: lijk je veel op je moeder? Toen ik met dit blog begon, dacht ik misschien van niet. Omdat we op veel punten zoveel van elkaar verschillen. Maar toen ik de foto’s zag die afgelopen najaar voor Vriendin gemaakt werden, wist ik het ineens niet meer. Op sommige foto’s vind ik mezelf erg op haar lijken. Maar hoeveel dan? Ik heb werkelijk geen idee. Als je de ene helft mist, weet je gewoon niet in hoeverre de andere helft meer of minder zichtbaar is? Ik denk dat ik pas weet op wie ik lijk, of wat ik van mijn moeder heb, als het plaatje compleet is.
Lang heb ik geleefd in de veronderstelling dat ik ‘gewoon mezelf’ was. Dat ben ik natuurlijk ook. Maar ik ben ook het product van het genetisch materiaal van twee mensen, mijn biologische vader en mijn moeder. Zelf kinderen krijgen was in dat opzicht een eye-opener. Ze lijken toch echt verdomde veel op hun vader en mij. Het zijn totaal verschillende combinaties van Philip en Ester. Hoe bijzonder. Dus dat ben ik dan ook. Een combinatie van het genetisch materiaal van mijn twee ouders. Een geërfde ratjetoe van eigenschappen, karaktertrekken, medische achtergronden, uiterlijkheden…
Recent, anderhalf jaar na de start van mijn actieve zoektocht, vroeg iemand me wat ik zoek? Op dit moment is het eerlijke antwoord: ik weet het niet. Ik weet niet wat ik mis, ik weet niet wat ik niet weet, ik weet niet wie het is, ik weet niet hoe hij is, ik weet niet wat ik mis. Pas als ik vind, weet ik wat ik mis. Pas als ik vind, weet ik wat ik zoek.
Mooi verwoord, Ester! Heel herkenbaar, ook het niet weten in hoeverre je op je moeder lijkt. En het niet weten…
Hi Ester,
En als je vindt, zoals ik, weet je wat je al die tijd gemist hebt. Het klopt nu, maar daarmee is het niet klaar. De verschillen met de bekende familie lijken groter dan ooit. Ik gun iedereen de complete puzzel. Gewoon, omdat je er recht op hebt. Fingers crossed ?
Liefs