Vaderdag

Tot over mijn oren zit ik erin. In de stambomen. Mijn zus Nicole en ik hebben inmiddels ruim twintig stambomen van (verre) DNA matches gebouwd. Soms kruisen die bomen elkaar en dan vind je gezamenlijke voorouders. Een stel uit Amsterdam bijvoorbeeld, voor wie we een eigen boom zijn gaan bouwen. Inmiddels staan daar 1700 mensen in, en misschien ook onze donorvader wel. We weten alleen nog even niet wie het is. Want we moeten een puzzel leggen.

Ieder kind heeft het recht te weten wie zijn ouders zijn. Behalve als ze je vader ‘donor’ noemen. Dan telt dat niet. Ik ben lid van een aantal lokale en internationale groepen van donorkinderen (in het Engels mooi ‘donor conceived’ genaamd, niks ‘kind’), en in een internationale groep las ik van de week een overpeinzing van een lotgenoot. Hij schreef (en dit is mijn vrije vertaling) dat iedereen snapt dat het heel kut is als je als kind verlaten wordt door je vader. Maar als het voor je geboorte gebeurt en we noemen hem niet vader maar donor, dan maakt het niks uit. Dan was hij maar een zaadje en mag je niet klagen, want jij was zoooooo gewenst! Ik voel wel voor zijn redenering. Al begrijp ik ook dat er veel donorkinderen zijn die niet alleen een donorvader hebben, maar ook een ‘echte’ vader. De man wiens nageltjes je hebt mogen lakken, op wiens voeten je hebt gedanst, de man die je leerde fietsen. Dat maakt het nog een tikkie ingewikkelder. Want dan speelt loyaliteit naar die lieverd ook nog een rol in het oergevoel toch ook je biologische vader te willen kennen. Al is het maar omdat je nieuwsgierig bent van wie je die mooie stem hebt of die hamertenen.

Nicole en ik bikkelen doelgericht verder. Daarbij geholpen door Ivo, ook donorkind, en Els Leijs, familiedetective. Zij kijken met ons mee en staan ons bij met raad en daad. Het kost wat tijd, onfatsoenlijk veel tijd, maar we gaan hem vinden. Dead or alive. Want ik wil ook vaderdag vieren in de wetenschap wie hij is of was…