Een historische dag

Vandaag kregen de donorkinderen van dokter Karbaat een prachtige uitspraak bij de rechtbank in Rotterdam. Rechtvaardigheid voor tientallen donorkinderen. Maar ook voor mij persoonlijk was vandaag een historische dag.

Al tweeënhalf jaar bouw ik gestaag aan de stamboom van mijn donorvader. Na ongeveer een jaar bouwen vonden Nicole en ik gezamenlijke voorouders van meerdere matches en sindsdien hebben we al aardig wat DNA-matches in een grote boom kunnen hangen. Onze Amsterdamse boom. Een boom waarvan we weten dat wij ergens een mooi plekje moeten hebben. Maar we hadden geen idee waar.

Afgelopen vrijdagavond kwam daar in één klap verandering in. We hadden ineens de beste match tot nu toe! In Myheritage, een databank die al geruime tijd in Nederland op TV adverteert. De hoeveelheid gedeeld DNA met deze match verschilt van broer tot zus, maar het mooie is dat er in onze 4.000 mensen omvattende boom ineens een aantal takken afvalt. Dat we ineens een idee krijgen waar we misschien zouden moeten zoeken? Tijd voor actie!

Vandaag ging ik op pad. Op bezoek bij familie van vaders kant. Ik ben 46 jaar en heb vandaag voor het eerst familie in vaderlijke lijn ontmoet. Een broer, neef of achterneef van mijn vader.

Het was twintig minuutjes rijden naar zijn huis. Een spannende rit, waarin ik alle mogelijke scenario’s nog eens in mijn hoofd liet omgaan. Op mijn lippen beet, bij de gedachte dat mijn vader misschien al overleden is. Nee Ester, niet huilen nu.

Het huis was net als op de foto (lang leve Google maps) en de man die opendeed was de man die ik op foto’s online had gevonden. Hij kan niet onze vader zijn, daarvoor is hij te jong. Maar ik dacht toch iets van mezelf te zien, in deze voor mij op dat moment nog volslagen vreemde man.

Ja, ik mocht binnenkomen. Ik vertelde het wonderlijke verhaal van mijn ontstaan, een onvruchtbare vader, een dokter in Amsterdam, mijn twee broers en drie zussen. ‘Ik denk dat wij familie zijn’.

Ik ben ruim twee uur binnen geweest. Heb verhalen gehoord over familieleden. Foto’s gekeken. We hebben slechte grappen gemaakt. Ik zei gister nog tegen Nicole: ik kan ook bellen en vragen of hij een slechte grap wil maken om te checken of hij familie is. Want ik geloof dat dat een van de dingen is die wij, broers en zussen gemeen hebben.

Zo hartelijk als ik vandaag ontvangen ben… ik ben er stil van. Ik zat in een enorme adrenaline rush en nu ik langzaam land, ben ik zo blij dat ik gegaan ben en ben ik zo vreselijk dankbaar dat deze lieve mensen de tijd voor mij namen.

Toen ik vertrok liepen ze met me mee naar de auto en zwaaiden me samen uit. Mijn hartje springt over als ik daaraan denk. Nu afwachten wat het DNA staal zegt dat ik heb mogen afnemen. Is hij de broer, neef of achterneef van onze vader?

Klik hier en laat je mailadres achter, als je op de hoogte wilt blijven van mijn zoektocht.