(Valse) hoop

In februari schreef ik dit stukje. Hoopvol dat ik dichtbij mijn (onze!) biologische vader was. De kans was 95% dat de man die testte een achterneef was van onze vader. Of misschien zelfs dichterbij familie. Toen de uitslag kwam, was ik behoorlijk uit het veld geslagen. De verwantschap moet een generatie hoger liggen, wat (met de grote hoeveelheid kinderen die mensen vroeger soms kregen) de mogelijkheden weer even eindeloos maakt. Wachten op een volgende mooie match. Of een andere lead.

Die andere lead kwam woensdag, op mijn vrije dag. Een Youtube filmpje van een man met Marfan, aan me doorgespeeld door een van de Donor Detectives. In mijn wereld kan iedereen met Marfan familie zijn. Helemaal als ze een mooie Amsterdamse tongval hebben.

Dus ik (samen met mijn lieve DD vriendinnen) op zoek naar de beste man. Hem gevonden, gebeld (altijd spannend!) en naar zijn voorouders gevraagd. Stambomen maar! Vooralsnog zonder resultaat. Er is waarschijnlijk geen connectie met mijn grote Amsterdamse stamboom, waar zoveel DNA matches inmiddels een plek in hebben.

Zo’n dag kost veel energie. Het is een achtbaan, waar ik altijd onverwacht mee geconfronteerd word. En waar ik gewoon wel in MOET stappen. Want stel dat dit de sleutel is?

Duim je met me mee voor die grote DNA match waarmee ik hem ga vinden?!