De dag voor mijn 47e verjaardag check ik ’s ochtends even mijn matches op MyHeritage. Iets wat ik sinds kort niet meer dwangmatig meerdere keren per dag doe. Mijn vader heb ik immers gevonden. Dus de urgentie is verdwenen.
Daar stond hij hoor, Martin. Donorkind nummer 9 en van al Gerard’s nazaten nummer 11. Het gekkengetal. Met zestienhonderdnogwat gedeelde centimorgans. Een hele halfbroer.
En we waren (nog) net (niet?) bekomen van de schrik van ‘nummer 10’. Een prachtige, grappige, tikje lange zus die luistert naar de naam Lisette. Lisette was nog een soort ‘eerste keer’. Want Lisette kwam via Fiom. Wat ook wel weer even spannend is. Hun database is immers primair gericht op het matchen van vaders met kinderen.
Mail op vrijdagavond aan vier van ons. De vier die bekend zijn bij Fiom. Er is een zus. Commotie in de ‘handmade’-app. Er komt een zusje bij. We hebben een van ons aangewezen als contactpersoon voor Fiom en toen was het afwachten. Maandag hadden we al contact met haar, en toen begon haar toernee langs alle broers en zussen. Ik nodigde haar net als alle andere broers en zussen uit voor mijn verjaardag. Heerlijk, zo’n grote familie.
Op mijn verjaardag heb ik me trouwens meteen tranen met haar gelachen. Want tjonge, wat is het lekker slechte grappen maken met haar. Heerlijk, van die familietrekjes.
Een andere leuke verrassing is dat er opvallend weinig koffie wordt gedronken in de familie van vaders kant. Lisette vindt koffie vies. Net als ik. En nog een handjevol broers en zussen. Dus toen Martin en ik voor het eerst met elkaar belden vroeg ik hem of hij een keer samen koffie of thee wilde drinken? Martin: ‘Bah, koffie?!’
Dit jaar gingen we in een paar maanden tijd van van zes naar elf. Wat gaat 2020 ons brengen?
Wat een geweldig nieuws voor jullie……het gaat haast gewoon worden….maar dat is het niet. Gefeliciteerd!!!
Groet van Elly