Dozijn

Zaterdagavond. Het is bijna middernacht als ik, voor ik de lichten uitdoe en naar boven wil gaan, nog heeeeeeeel eventjes mijn DNA-matches check. Dat is vaak een fluitje van een cent. Ik open de MyHeritage app (de databank waar de meeste Nederlanders testen), kijk bij ‘DNA’ en dan staat daar altijd bovenaan dat ik vijftien naaste familieleden in de databank heb. Mijn moeder, mijn oudste dochter, broers en zussen (soms zelfs twee keer). Ik geloof dat de kinderen van Lisette als laatste getest hebben en zij had toen de tegenwoordigheid van geest ons alvast te informeren. Let op, er komen matches aan! Hoefden we daar niet van te schrikken…

Goed, zaterdagavond dus. Of -nacht. Ik focus me op de plek op mijn scherm waar de afgelopen jaren ’15’ stond. En ik kijk. En er staat 16. Ojee. Ik klik op die 16 en scroll naar beneden. Mijn moeder dus, mijn dochter, mijn oudste broer Martijn, Lisette, Jacqueline, Saskia, twee keer Nicole… En ja hoor, daar staat hij. ‘Nieuw’ staat erboven. Hij heet Remko en is tussen de 50 en 59 jaar oud. We delen zestienhonderdeenenvijftigkommanegen centimorgan. Ik ren de trap op en vertel Meije dat ik nog even niet naar bed kom, ‘omdat ik een nieuwe broer heb’. Ach jee. Ik snap nu waarom ik eerder vandaag een melding kreeg dat ik ongebruikelijk veel bezoek op mijn website had. Meestal is dat een teken dat er een ‘Swaabje’ aankomt. Dit keer was het dus een bijzonder exemplaar… een grote broer.

Tja, wat doe je dan? Ik google hem en vind online iemand met zijn naam. Ik begin Nicole te appen. Ben jij wakker? Ja. Mag ik je bellen? Ja. We googelen samen verder en ik besluit hem een kort berichtje te sturen via de app van de databank. We maken ons zorgen of hij wel op de hoogte is en ik vraag hem of hij misschien degene was die mijn website had laten ontploffen eerder op de dag? En of hij deze uitslag verwacht had? Ik stuurde mijn telefoonnummer mee. Het zal je maar gebeuren, een berg ‘naaste verwanten’ vinden, waarvan je niet wist dat ze bestonden…

Het gekke was, tot dat moment staarde ik op mijn scherm naar foto’s van een vreemde meneer met zijn naam. Een vreemde meneer. En ik had heus de gedachte wat ik hier nou weer mee moest? Een nieuwe broer? Pffff. Op het moment dat hij me appte gebeurde er iets. Ik kreeg zo’n ongelooflijk lieve en uitgebreide app van deze wildvreemde meneer, dat hij ineens mijn broer werd. Familie. Ik heb er een broer bij en ik ben hartstikke trots op hem.

(We zijn nu dus met twaalf kinderen van Gerard, waarvan tien donorkinderen en twee wettige kinderen.)

(De foto bovenaan dit stukje heb ik gemaakt in het Guggenheim museum in Bilbao. Het is een schilderij van Yayoi Kusama en het kan aan mij liggen, maar ik zag er heel veel zaadjes in dus ik heb er een tijdje gebiologeerd naar staan kijken!)