Gister appte mijn jongste zusje (hoe leuk om dat te zeggen!) Saskia in de handmade app (onze app met broers en zussen, twaalf gekkies bij elkaar) dat Fiom haar bericht had dat er een nieuwe match uit de databank was gekomen. Een halfzus noemen ze dat. Ik noem dat altijd een zus, omdat halve mensen niet bestaan.
Sinds gister heb ik het gevoel dat ik in een soort niemandsland zit. De wereld draait door, maar ik sta ergens op pauze. Want er hangt een zus in de lucht. Er hangen altijd broers en zussen in de lucht maar nu weet ik het dus zeker, dat er eentje onderweg is. En dat is zo gek!
Het kost me moeite bij mijn gevoel te komen en om dat goed te omschrijven. Eigenlijk lukt me dat niet goed. Ik bel met Saskia, Martijn, Lisette. Ik spreek Nicole. We appen met elkaar. Wie het zou zijn. Of ze, onze-nieuwe-zus-zonder-naam, niet te eenzaam is. Want wij hebben elkaar. Zij ons nog niet. Terwijl wij al met twaalf zijn, waarvan eentje via Fiom. Wij kunnen dit dus heeeeeel goed zelf. Nieuwe broers en zussen verwelkomen.
Ik zit nu aan de eettafel. Er is inmiddels ruim een dag verstreken en we hebben een voornaam en een geboortejaar. Kansloos, niet te vinden natuurlijk. Ik zit hier. Ik voel. En ik denk: hoe hebben ‘ze’ ooit kunnen denken dat dit een goed idee is? Kinderen maken zonder te vertellen van wie ze werkelijk afstammen. Ons zonder contact met elkaar laten opgroeien. Zelfs zonder elkaar ‘oud’ laten worden. En nu, een voor een vinden we elkaar. Niet wetend waar en wanneer dit eindigt. Of nee, wetend dat dit niet eindigt.
Ik ben zo ontzettend blij met nieuwe broers en zussen! En tegelijkertijd doet het me zo’n diep verdriet niet te weten waar ik in de rij sta. Dealend met de onrust die het wisselen van plek elke keer veroorzaakt. Omgaan met de storm in mijn buik bij het gebrek aan ‘controle’ op deze idiote situatie. Ik ervaar machteloosheid. Dit is zo ont-zet-tend van mij. En ik kan er niet zelf over beschikken of beslissen. Geen idee met hoeveel we zijn?
Ik ben nu al heel trots op mijn nieuwe zusje (ja, ze is jonger dan ik!). Dat ze de moed heeft gehad om een test te doen die haar nu aan ons, aan mij, verbindt. Als ik haar toch alvast zelf zou kunnen influisteren hoe welkom ze is…..
(Op de foto mijn oudste zus Renate en ik.)
P.S. Wil jij op zoek naar jouw familie? Check dan mijn nieuwe website.
🥰😍❤️
Lieve Ester,
Wat heb je weer een mooi verhaal geschreven. Ik hoop dat je kleine zusje snel wordt gevonden.
Liefs, Anouk
Dank je wel lieve Anouk! Zo lief hoe je mij altijd volgt en steunt ❤️
Met het keer op keer lezen van de worsteling van donorkinderen met hun verleden (en daarmee heden en toekomst) wringt bij mij de gedachte dat ik jarenlang heb meegewerkt aan de misstanden in de fertiliteitsindustrie. Ik heb daar oprecht spijt van en zou, als ik het kon overdoen, beslist een andere keuze hebben gemaakt.
Neemt niet weg, dat ik twee fantastische dochters cadeau heb gekregen en dat ik hoop dat de andere drie tot vijf kinderen die verwekt zijn met mijn donaties niet worstelen met existentiële vragen. Als ik wist wie het waren, zou ik er ook voor hen zijn.
Dank je wel voor je reactie, Lex. Niemand twijfelt aan jouw intenties en het is fijn dat je er voor je prachtige dochters bent. Ik ben ook heel blij met mijn broers en zussen, ook al worstel ik geregeld met mijn ontstaansgeschiedenis.
Wow, wat een mooie ervaring weer. En zoooo herkenbaar. Veel plezier!
Je blijft nagels op de kop slaan en glashelder verwoorden hoe complex dit alles is. Ik hoop van harte dat je weldra je nieuwe zus kan spreken, begroeten, ontmoeten en omarmen.
<3 stp
Dank je wel lieve Steph! Zo fijn om jou altijd aan mijn zijde te weten!
Snap dit zooo goed!