Nummer dertien

Het is inmiddels bijna vier maanden geleden dat we hoorden van onze nieuwe zus. Ze heet Marcia, was 48 jaar enig kind en weet sinds eind vorig jaar dat ze een donorvader heeft, naast haar eigen geliefde (inmiddels helaas overleden) papa. Afgelopen zaterdag zag ik haar weer.

Zaterdag hadden we namelijk een feestje. Martijn, onze oudste broer, wordt 70 en dat moet natuurlijk gevierd. Dus hij zijn zijn vrouw nodigden vrienden, ‘oude’ en ‘nieuwe’ familie uit voor een fijn samenzijn in Den Helder. Wij waren met elf broers en zussen. We misten alleen twee broers die verhinderd waren. Een enorme club broers en zussen voor een enig kind. En dus ook voor Marcia.

Ik heb nu al een paar keer gehoord dat ik nu ook een zusje heb dat op mij lijkt. Dat was waarom ik ooit ben gaan zoeken. Omdat ik op een gegeven moment het idee kreeg dat ik vast een zusje zou hebben. Een zusje dat op mij lijkt. Toen dat zaterdag weer tegen me gezegd werd, genoot ik stilletjes. Van alle drukte, alle broers en zussen en dat ene nieuwe zusje dat op mij lijkt.

Het is een stoer zusje. Ze had ons pas ontmoet, of ze liet al tattoos zetten. Haar eerste en tweede, samen op een dag. Een klein roodborstje op haar pols en het woord ‘dertien’ op haar arm. In een beschaafd formaat schrijfmachineletter. Omdat ze het dertiende kind van Gerard is dat we nu kennen.

Sindsdien denk ik… zal ik? En ik ben niet de enige, nummer tien heeft hem al staan en nummer vier heeft er ook wel oren naar. Het is iets dat ik tot nu toe niet bij mij vond passen. Maar heel misschien ga ik toch een uitzondering maken nu…